دیداردوست

بسم الله الرحمن الرحیم

تربیت مثل کش است تا ولش کنی برمی گردد سرجای اولش مگر اینکه آنقدر آنرا بکشی تا اینکه به حلقه ای وصلش کنی یعنی برای متربی ملکه شود!! ولی تعلیم مثل نخی ثابت است.

ما برای یادگیری رانندگی ، مبتدی را تربیت می کنیم ولی برای انسان سازی تعلیم می دهیم! این خطاست . باید تربیت کرد تا فضایل را برای او ملکه کرد که ناخودآگاه انجامشان دهد. اگر بچه را تربیت کردی هرجای عالم که برود از ایمان خود دست برنمی دارد مدرسه و دانشگاه که سهل است!!

در محضر آیت الله حائری شیرازی (حفظه الله تعالی) ده روز جلسه تربیتی رفته بودیم .کل ده روز دائماً اردو و تفریح و باغ بود و هر روز یک ربع برایمان صحبت می کرد. ما از خندیدنش ، خندیدن یاد می گرفتیم.از عبادتش عبادت یاد می گرفتیم.از توجهش توجه یاد می گرفتیم.

لازم نیست برای بچه ها دائماً کلاس بگذاریم و فقط او را از معلومات پر کنیم.بچه ها را اردو ببریم و از اول صبح دعای ندبه وکلاس و درس و دعا و همه اش برا ی او برنامه ریزی کنیم و معلومات بار اوکنیم. نه ،کافیست با او تفریح کنی مسافرت بروی. درس خدا شناسی را در دل طبیعت به او یاد بدهی.وقت نماز که شد برای پیداکردن قبله یک چوب نازک را در لانه مورچه کن تا جهت قبله را پیدا کنی. چرا که مورچه لانه اش را سمت کعبه می سازد!! آنجا او می فهمد که مورچه خدایی زندگی می کند مگر ما از مورچه کمتریم؟

در کار تریبیتی محبت و صبر یادت نرود؛انسان از کبوتر جلد بیشتر به محبت جواب می دهد. تغافل و چشم پوشی یادت نرود.نماز اول وقت یادت نرود.

در کل به نظر می رسد آنچه که در تربیت دیگران لازمست این است که مربی خود عالم و عامل به معلومات خود باشد و آنچه که برای متربی لازمست این است که برای اینکه فضایل برای او ملکه شود و رذائل اخلاقی از او دور شده تا او را به مقام انسان کامل برساند،باید به سیره ی بزرگان توجه کند و با سیره ی آنها مأنوس باشد تا راههای دشوار رشد و تکامل را براحتی طی کند. برای همین هم نظر دارم در این وبلاگ تا آنجا که می شود از سیره ی بزرگان بنویسم والبته در کنار آن از کلام ایشان هم استفاده کنم تا ان شاءالله خودشان دستمان را بگیرند برای سلوک در این راه. و من الله التوفیق